W świetle licznych wyburzeń i wycinek należy uznać za swojego rodzaju osiągnięcie obiektu architektonicznego - utrzymać swe cztery litery w centrum Warszawy. Plany wyburzenia pojawiły się już w latach 90, może gdyby się pośpieszono, nawet by to gawiedź oklaskiwała. Minęło parę lat i jeszcze więcej planów względem niego spaliło na panewce. Obudowanie "czymś" też nie przeszło. Nadal zamiast placu jest parking, bo na plac to od dawna nie wygląda, nawet gdy nie ma na nim aut. Warszawiacy nie lubią dużych placów, żaden się nie przyjął, wszędzie hula wiatr i ludzie tylko przełażą na skróty.
PKiN jeszcze funkcjonuje, ale ciągle mam wrażenie, że na zasadzie rozpędzonego wózka w kopalni. Jedzie, to jedzie, po co wnikać. Że jeździ pusty, zamiast z węglem, no trudno, ale sprawny i cztery kółka ma. Trzeba się skupiać na pozytywach. Ja w każdym razie nie jestem fanką wyburzania, jeśli już, to nowych sąsiadów, ale tak jak jest, też być nie może.
2 komentarze:
Te kupsztale z lat 90 same się złożą; nie trzeba ich będzie wyburzać. Najwyżej posprzątać po nich.
Dobry beton niestety długo trzyma. Szkło odpadnie, szkielet zostanie.
Prześlij komentarz