Zbudowany w połowie XIX wieku jako jedno z umocnień Cytadeli Warszawskiej i rozbudowany kilkanaście lat później. Początkowo była tu tylko ceglana działobitnia, dopiero później pojawiły się ceglano-ziemne umocnienia. Fort jest otoczony suchą fosą, na której stoku można odnaleźć późniejszy Tobruk. Całość zamykają kaponiery, niestety ostatnio je zakratowano, więc można tylko zaglądać przez okna. Jak się ma dobre oko, na wałach wypatrzy się rzadkie drzewo klon - jawor.
Dziś mieści się tu siedziba klubu sportowego, są też korty tenisowe (na których zresztą kiedyś prowadzona była szkółka tenisowa, do której chodziłam na początku liceum) oraz różne biura i biurka, do których nie chodziłam.
Wejście bezproblemowe przez klub, nikt nie goni, można za dnia zwiedzać do woli.
Wszystkie fotki w albumie
militaria.
20 komentarze:
Luneta to fort o narysie bastionowym. Fort Aleksieja stał się lunetą, gdy baszta artyleryjska została otoczona wałami.
Trochę źle zasugerowałam się tekstem źródłowym, poprawię.
Łoj, wieki temu nie byłem tam...
głęboko w poprzednim milenium zwiedzaliśmy te kazamaty z kolegami. mieliśmy wielki zapał do zwiedzania fortów, gdy zdaliśmy sobie sprawę, że Warszawa jest otoczona ich pierścieniem (nie było ich wtedy na planach, tajne!). skończyło się tak, że kumpel wyrzucił ma Bonifraterskiej skarpetki...
A w czym mu przeszkadzały skarpetki?
Moja kochana Cytadela. Lubie bardzo czerwoną cegłę. Fajna i ucząca opowieść. Dziękuje. Vojtek
Nie wiedziałem, że w fortach przyjmowano interesantów.
Najwyraźniej wszędzie można było ubić jakiś interes :)
W pierwszej połowie lat 90 w liceum mieliśmy tu na tym boisku W-F. Oczywiście piłka kopana i te sprawy. Rzecz jasna, parę razy się stawiłem, a potem machnąłem ręką. Nie cierpię sportów drużynowych. Teraz natomiast z dużą przyjemnością wracam w te rejony, odkrywam to miejsce na nowo.
O, też nie pałałam miłością. Jeśli chodzi o sporty w ogóle, preferuję rzeczy wykonywane pojedynczo, w ostateczności gdy jestem oddzielona od przeciwnika siatką (tenis wpisywał się w trend znakomicie).
Dlatego byłem wielbicielem, wręcz maniakiem, ale tenisa stołowego :)) Niestety od dawna nie miałem okazji, by pograć.
Z tenisa stołowego wychodził mi tylko serwis. Poza tym nigdy nie udało mi się trafić piłką w stół. O ile w ogóle trafiałam w piłkę. ;)
Nie wiem, czy i ja nie miał być dzisiaj podobnego problemu ;)
Ostatni raz grałem w pingla pod ziemia. Parę lat temu, w kopalni w Bochni :) serio!
Wow, zazdroszczę. Nawet nie pingla, ale kopalni bardzo. BTW polecam kopalnię Julia w Wałbrzychu, co ją z Tomim lata temu trochę mierzyliśmy. Teraz tam jest centrum nauki i sztuki, w sam raz dla Ciebie, naszego lokalnego znawcę i wielbiciela Wielkiej Sztuki. ;)
Znawcy, nie ten przypadek.
Niezłe miejsce do gry :-)
Jak się odważę jeszcze kiedyś pojechać do Wałbrzycha. Poprzednia wizyta załamała mnie całkowicie.
Poruszanie się po Wałbrzychu nie jest łatwe, nawet gdy ma się rower (te ciągle schody, schodki i podjazdy, pomijając już nawet różnorakie wrażenia estetyczne, bo do tego przywykłam mieszkając w Polsce). Łaziłam kiedyś cały dzień z Tomim w butach do łażenia po górach i naprawdę czułam się jak po dniu spędzonym w górach. I brakowało mi kijów do trekkingu, a przynajmniej dobrego kostura. ;)
Całkiem niedawno zajęłam w pingla 2 miejsce:) w turnieju amatorów oczywiście, ale za to po wieloletniej przerwie w graniu, bez treningu;) pojechałabym do Wałbrzycha, byłam wieki temu, w dzieciństwie, prawie nic nie pamiętam...
Prześlij komentarz