Nie mam szczęścia do tej rzeźby, bo jest w ciemnym miejscu otoczonym drzewami i gdy świeci słońce, są tam straszne białe plamy. A jak się z pośpiechu robi zdjęcia komórką, to już w ogóle... no ale jest, stoi, ciekawe jak długo.
Kiedyś już była na blogu, jeszcze świeżutka, a teraz podstawa już się trochę z otoczeniem połączyła.
Niebywałe, że w ogóle jeszcze stoi i działa. To relikt XX wieku, powoli odchodzący w niepamięć.
Po raz pierwszy cieszę się z rozpirzenia centrum, bo dodają drzewa i w ogóle trochę zieleni i likwidują samochodozę. Niestety za mały kawałek, by cieszyć się w pełni, ale zawsze coś. Niestety materiały posadzkowe nie wyglądają porządnie, oby dotrwały całe do odbiorów chociaż. ;)
Ciągle mam żal, że mimo przywrócenia oryginalnego balkonu na piętrze, nie zrobiono tam kawiarki, tej z kultowego filmu z Kaliną Jędrusik na podstawie książki Chmielewskiej... ech, może kiedyś.
A oto kadr z filmu
No i skończyło się, nie ma już pięknej galerii graffiti pod trasą, a tak lubiłam tu przychodzić. Przez to umarła też moja skrzynka geocaching, bo po prostu nie ma już czego pokazywać. Chlip.
Nie miałam pojęcia o jej istnieniu. Odkryłam ją przypadkiem, przechodząc w okolicy Łazienek. Musi być nowa, bo drewno jeszcze jasne, ale czy ma kilka miesięcy, czy rok, trudno orzec. Na satelicie gugli jeszcze jej nie ma. Tak naprawdę jest to rodzaj zadaszenia, tam na dole są jakby plecione siaty do łażenia. Z tyłu jest jakaś plansza, ale nie wiem co na niej jest, bo się śpieszyłam.
Zrobiłam fotkę jednego z ostatnich wyświetlaczy starego typu, które są wymieniane na ledowe. Jak widać Warszawa Śródmieście bez zmian. Tylko powoli sklepiki są zastępowane przez automaty.
Człowiek idzie sobie spacerem na dworzec, jakoś tak na skróty i spotyka róże w Alei Róż. I tablicę pamiątkową z pięknym przesłaniem. I ambasadę. :)
Wydział komunikacji. I Polski Instytut Sztuki Filmowej. I biuro polityki zdrowotnej. I jakieś inne gówna.
Ale coś ładnego jest w tym budynku. Nie umiem złapać tego, co.
To chyba jedyny sensowny król wybieralny w Polsce, co jest dowodem na to, że władza dynastyczna, jakkolwiek dynastie się zmieniały, Polsce bardziej służyła niż ta wybierana przez przekupną szlachtę. ;)
Centrum jest fajne, ale na zdjęciach zawsze mi wychodzi ponuro. Chyba po prostu naukowcy nie lubią radości. ;)
Zamiast krzaków i ruder wysokie biurowce i budynki mieszkalne. Moim zdaniem jednak trochę za wysokie.
I znienawidzone ostatnimi laty "wiadomo co". Jedno z ładniejszych i bardziej pomysłowych rozwiązań wchodzenia na dziedziniec po skosie.
To proste. Jeżeli chcecie dostać się do Karowej albo na Starówkę, to trzeba pójść na północ wzdłuż Wisły, aż trafi się tunel wyłożony cegłą.
Uwielbiam wiosnę w Warszawie. Wszystko wygląda ładnie, nawet metro. ;)
Po kolejnym remoncie elewacji wreszcie zyskał akceptowalny przeze mnie odcień elewacji. Od poprzednich bolały mnie zęby. Albo był za ciemnobury, albo za pomarańczowy. Obecne ecru może być, choć nadal wolałabym by był biały lub prawie biały.
No to spacerkiem do góry. Klasyczne widoki "starówkowe", któe zawsze omijam, bo przecież "wszyscy tam byli". No ale "było po drodze", to przecież nie zmarnuję takiego kadru. ;)
